Geen raad
Elke keer wanneer ik de computer of PlayStation aanzet. Begint het gezeur van mijn ouders weer. “Heb je je huiswerk wel af? Ga je me ook nog een keer helpen in huis? Heb je niks beters te doen?”.
Hetzelfde liedje
Elke keer wanneer ik even iets voor mezelf wil doen, door middel van één of meerdere uren gamen, komen mijn ouders weer aan met hun gezeur. Ook altijd net op het verkeerde moment. Ik heb bijvoorbeeld net de Playstation aangezet of een nieuw potje gestart en ja hoor, ik hoor ze weer de trap oplopen.
Nog geen tien seconde later komt één van hen de kamer binnen om te zeggen dat ik iets anders moet doen. Volgens hen is gamen namelijk geen goede hobby en kan ik beter iets anders doen, zoals naar buiten gaan of afspreken met vrienden.
Een paar weken geleden kwamen ze dan ook met het idee om regels te maken over wanneer en hoe lang ik mag gamen. Alsof ik een klein kind ben. Ik ben onderhand ook al vijftien.
Ik weet dat ze het uit liefde doen, zodat ik niet verslaafd raak maar zo snel gebeurt dat echt niet. Ze hebben dat ooit een keer gehoord op het nieuws en nu zijn ze bang dat dat bij mij ook gaat gebeuren.
Ik game echt maar een paar uur per dag, zo erg is het nou ook weer niet.
Straf
Mijn ouders vinden dat mijn hobby zo erg uit de hand is gelopen, dat ze nu met verschillende maatregelen zijn gekomen.
Eén van die maatregelen is dat mijn controller wordt afgepakt, als ik voor mijn tentamens niet een voldoende behaal. Zij denken dat ik hierdoor niet meer kan gamen, maar ik heb ook een toetsenbord en een muis waarmee ik kan gamen op de computer. Daarnaast heb ik ook al een nieuwe controller besteld en deze komt morgen binnen. Dit houd ik natuurlijk achter, zodat zij hiervan niet op de hoogte zijn.
Ten tweede hebben ze bedacht om het internet ’s avonds uit te zetten, zodat ik geen gebruik meer kan maken van mijn telefoon, mijn console of mijn computer. Maar ze zijn er zich niet van bewust dat ik me ook nog erg goed kan vermaken met offline games.
Als laatste vinden ze het slim om de stroom er ’s avonds af te halen, waardoor ik geen gebruik zou kunnen maken van mijn console, computer en de andere apparaten. Desondanks weten ze niet dat ik mijn laptop overdag kan opladen, zodat ik hier ’s avonds gebruik van kan maken. Dit komt doordat ik games heb gedownload op mijn laptop. De laptop heeft een vrij nieuwe accu, waardoor ik hier de hele avond mee kan overleven.
Ze hebben online gelezen of gehoord via vrienden of kennissen dat deze straffen zouden werken, maar ik denk dat dit verschilt per persoon. Maar je kan je ouders dus op veel manieren te slim af zijn.
Goodbye verslaving
Gamen, wat is het eigenlijk ook nutteloos.
Na enige tijd kan ik nu met een goed gevoel zeggen dat ik nu een jaar lang nauwelijks nog game. Dit was een paar jaar geleden toch wel anders.
Het begon als hobby
Gamen begon ooit als een leuke, onschuldige hobby. Gezellig na school met vrienden online een spel spelen. We hadden op ons 16e toch niks beters te doen na school, want huiswerk maken hadden we niet en als we het wel hadden werd het door mijn groep nooit gemaakt. Hierdoor hadden we veel vrije tijd en dit vulden we vaak in door met elkaar te gamen.
Uiteindelijk vonden we het zo leuk dat we vaak ook game weekenden hielden. We gingen dan met een groep bij iemand afspreken om te gamen. Vaak was dit van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat en hielden we alleen even pauze om wat te eten of te drinken.
De spellen die we speelden verschilden nogal. Het kon gaan van FIFA tot aan schietspellen, zoals Call Of Duty.
Vaak bonden we er dan ook challenges aan vast. Dit kon gaan van kontje kick (een voetbal tegen iemands kont schieten) tot aan heel pittig eten opeten. De meest bizarre dingen werden verzonnen voor de verliezer.
Als ik er nu op terugkijk is het eigenlijk ook best wel heftig dat we dit verzonnen.
Alles leed eronder
Uiteindelijk liep de hobby uit in een verslaving.
In het begin van de verslaving viel het allemaal nog wel mee. Ik functioneerde nog en deed alledaagse dingen, maar op het laatst liep het helemaal uit de hand.
Als ik wakker werd, deed ik als eerst mijn PlayStation opstartte en ging ik even een uurtje gamen. Dit uurtje liep vaak uit tot een paar uur, doordat ik de tijd vergat. Hierdoor kwam ik vaak te laat voor afspraken, zoals werk of school. Uiteindelijk was het zo erg dat ik ook helemaal niet meer naar werk ging, omdat ik de hele dag aan het gamen was.
Ik had geen sociale contacten meer, want ik sprak niet meer af met vrienden. Ik sprak ze alleen nog maar online.
Het liep zo uit de hand dat ik alleen nog maar buiten kwam om boodschappen te doen. Doordat ik op mezelf woonde, was dit nodig.
Hulp gezocht
Op een gegeven moment maakten mijn vrienden zich zoveel zorgen, dat ze hulp hebben ingeschakeld voor mij.
In het begin wilde ik dit helemaal niet, omdat ik het zelf niet zag als een verslaving, maar naar enige tijd ben ik er toch mee akkoord gegaan om naar een verslavingskliniek te gaan. Daar ben ik, door middel van therapie geholpen aan mijn verslaving.
Nu ben ik sinds een jaar verholpen van mijn gameverslaving en heb ik de alledaagse dingen weer opgepakt.
Zo heel af en toe game ik nog weleens maar lang zoveel niet meer als eerst.
Daarnaast ben ik heel blij dat mijn vrienden hebben ingegrepen, want zelf had ik nooit hulp gezocht.
Voor meer informatie over gameverslavingsklinieken ga je naar https://www.afkickkliniekinfo.nl/.